Jak odstraszyć psy od suki z cieczką – tabletki hormonalne. Jeśli właśnie planujesz wyjazd, a twoja suczka może w tym czasie dostać cieczkę, z pewnością zadajesz sobie pytanie, jak odstraszyć psy od suki z cieczką. Rozwiązaniem na ten czas może być podanie psu tabletek hormonalnych, które zatrzymają krwawienie.
Gruczoły okołoodbytowe, a właściwie zatoki okołoodbytowe to niewielkie struktury znajdujące się tuż przy odbycie. Mają je tylko niektóre ssaki – w tym psy i koty. Produkowana przez gruczoły wydzielina służy przede wszystkim do komunikacji między osobnikami. Wielu psich opiekunów nie wie o istnieniu tych narządów, dopóki nie poczuje nieprzyjemnego zapachu z gruczołów. To właśnie ta charakterystyczna woń nierzadko jest powodem wizyty w gabinecie weterynaryjnym. Gruczoły mogą ulec przeładowaniu, wskutek czego może dojść do ich zapalenia, rozwoju ropnia, a nawet do powstania przetoki. Najczęstszym objawem tych schorzeń jest charakterystyczne saneczkowanie – co to takiego? Co robić w takiej sytuacji? Kiedy zgłosić się do lekarza weterynarii? Czym jest toaleta gruczołów oraz dlaczego jeden pies musi ją mieć wykonaną co kilka tygodni, a drugi wcale – wszystkiego dowiecie się z artykułu. Spis treści:1. Czym są gruczoły okołoodbytowe i gdzie się znajdują – fizjologia2. Opróżnianie gruczołów3. Problemy z opróżnianiem gruczołów4. Częstotliwość opróżniania gruczołów oraz objawy ich przeładowania5. Choroby gruczołów okołoodobytowych6. Zapalenie, ropień, przetoka gruczołu okołoodbytowego7. Podsumowanie Czym są gruczoły okołoodbytowe i gdzie się znajdują – Fizjologia Gruczoły okołoodbytowe to małe, okrągłe, symetryczne struktury. O ich położeniu mówimy, że znajdują się na godzinie 16 i 20 odbytu. Wielkością przypominają owoc winogrona. Gruczoły, a w zasadzie zatoki okołoodbytowe, wyścielone są od wewnątrz skórą, w której znajdują się liczne gruczoły apokrynowe, produkujące wydzielinę. Od gruczołów odchodzą malutkie i cienkie przewody, które swoje ujście mają bezpośrednio przy odbycie – co sprawia, że podczas defekacji zacisk mięśnia zwieracza odbytu pozwala na wydobywanie się wydzieliny z zatok. Gruczoły okołoodbytowe nie są widoczne gołym okiem, gdyż znajdują się pod skórą, pomiędzy mięśniami. Ich ujścia to bardzo małe dziurki na ścianach skóry oraz błony śluzowej samego odbytu. Produkowana przez te gruczoły wydzielina ma oleistą lub pastowatą konsystencję i jest koloru jasnożółtego, zielonego lub brązowego. Cechy wydzieliny uwarunkowane są osobniczo. U jednego psa będzie żółta i wodnista, u drugiego gęsta i ciemnobrązowa. W obu przypadkach jest to fizjologia. Najbardziej charakterystyczny jest jednak zapach owej substancji. Istnieje wiele określeń go opisujących: rybi, trupi, zgniły – jednak nie ma takiego słowa, które oddawałoby go wprost. Jest on zdecydowanie nieprzyjemny i mdły, przez co nierzadko wzbudza obrzydzenie, ale i niepokój wśród opiekunów. Jako ciekawostkę dodam, że znana wszystkim cuchnąca wydzielina skunksów jest także produkowana przez gruczoły okołoodbytowe. Wydzielina z gruczołów uwalniana jest na zewnątrz podczas defekacji w wyniku nacisku ze strony stolca. Dodatkowo skurcz mięśni odbytu prowokuje do ewakuacji wydzieliny z zatok. Po co komu takie gruczoły? Zdarza się, że w gabinecie słyszę takie pytanie. Ludzie ich nie mają, więc wydają się nam zbędne. Zwierzętom, a szczególnie psom, są one jednak bardzo potrzebne. Wydzielina z gruczołów służy przede wszystkim do komunikacji między osobnikami oraz do oznaczania terenu. Wiadome jest, że przodkowie psów oznaczali kałem swój rewir. Nie do końca jednak o sam kał (czyli resztki pokarmowe) chodzi, ale właśnie o charakterystyczną wydzielinę gruczołów okołoodobytowych. To, że jej zapach ma znaczenie u psowatych, można także zauważyć podczas witania się czworonogów. Obwąchiwanie okolic odbytu to jeden z pierwszych odruchów, gdy pies poznaje nowego kumpla. Zapach ten jest indywidualny i charakterystyczny dla danego psa i wiele o nim mówi. Opróżnianie gruczołów Zdrowy pies fizjologicznie opróżnia gruczoły okołoodbytowe każdorazowo przy oddawaniu stolca. Są jednak sytuacje, w których opróżnienie gruczołów z wydzieliny będzie utrudnione, a zatem dojdzie do ich przepełnienia. Co więcej, u niektórych psów, a zwłaszcza u ras małych, zauważamy szczególnie trudności z fizjologicznym opróżnianiem gruczołów. Psy te są zdrowe, nie wykazują niepokojących innych cech, wad czy chorób. Niezbędna jest u nich regularna toaleta gruczołów, aby nie doprowadzić do ich zapalenia czy też do powstania przetoki. Czyszczenie gruczołów to czynność, która wydaje się banalnie prosta, ale nie do końca tak jest. Niejeden właściciel próbował zrobić to sam, ale po nieudanej próbie przyznawał, że nie jest to tak proste, jak mogłoby się wydawać. Warto zatem poprosić lekarza weterynarii o instruktaż i obserwować bacznie cały proces. Stosując metodę zewnętrzną, należy przede wszystkim umiejętnie wyczuć gruczoł, zlokalizować go, a następnie w odpowiedni sposób ścisnąć, tak aby pod wpływem ucisku doszło do ewakuacji wydzieliny. Najważniejsze w tej procedurze jest prawidłowy chwyt, uniesienie ogona oraz odpowiednie trzymanie ręcznika papierowego (jest on zdecydowanie najlepszy do tego zabiegu). Istnieje także druga metoda (tak zwana wewnętrzna) opróżniania gruczołów, którą posługuje się tylko lekarz. Lokalizuje gruczoł, omacując go od wewnątrz, czyli od prostnicy. Metoda ta jest wykorzystywana głównie przy większych przepełnieniach gruczołu lub gdy mamy trudność z ich lokalizacją (np. u otyłego psa). Gruczoły można opróżniać pojedynczo lub obydwa jednocześnie. Nie ma lepszej czy gorszej metody. Wydaje się, że każdy pies po prostu wymaga indywidualnego podejścia, tak by toaleta gruczołów odbywała się sprawnie, skutecznie, szybko i możliwie bezboleśnie. Wszystko zależy od tego, jak zlokalizowane są gruczoły (czy płytko, czy głęboko), jak są duże oraz czy wydzielina jest bardziej wodnista czy gęsta. Opiekunowie często pytają, czy zabieg ten boli. Dla jednych psów jest on bardzo nieprzyjemny, są one wręcz agresywne, nie pozwalają umyć okolicy odbytu, a każde kolejna próba opróżnienia gruczołów to dla nich ogromny stres. Są jednak psy, które może nie są szczęśliwe, ale z pokorą znoszą zabieg i odczuwają po nim ulgę. Jedno jest pewne: jeśli nie dopuścimy do maksymalnego przepełnienia gruczołów, zabieg ten jest mniej bolesny. Dlatego też regularność ich toalety ma ogromne znaczenie. Problemy z opróżnianiem gruczołów Nie jest do końca jasne, dlaczego niektóre psy mają problem z naturalnym opróżnianiem gruczołów, a inne nie. Wiemy, że są rasy podatne na choroby gruczołów, jak np. labradory oraz większość ras małych: buldożki francuskie, mopsy, maltańczyki czy cavaliery. Częściej przypadłość ta dotyka psy otyłe oraz alergików. Najczęściej wśród przyczyn znajdujemy przewlekle zatwardzenia lub biegunki. Nieprawidłowy stolec nie uciska na gruczoły i nie wywołuje pracy zwieracza odbytu, a co za tym idzie nie dochodzi do ewakuacji wydzieliny. W ten sposób luźny, wodnisty stolec przy biegunce nie wywołuje fizjologicznej pracy odbytu. Podobnie przewlekłe zaparcia, gdy pies nie defekuje regularnie, przyczyniają się do przepełniania gruczołów. Bywają także cechy osobnicze, jak gęsta konsystencja wydzieliny, która zapycha przewody wyprowadzające. W przypadku, gdy czworonóg cierpi na przewlekłe zaparcia, należy dociec ich przyczyny i ją wyeliminować. Podobnie w przypadku przewlekłych biegunek. W tym celu wymagana może być dokładniejsza diagnostyka problemu – posiew kału, badania krwi czy USG jamy brzusznej. Niezbędna jest także analiza diety – jej jakości, liczby posiłków w ciągu dnia etc. Prawidłowy, zwarty stolec to podstawa, aby gruczoły oczyszczały się fizjologicznie. Ponadto wysoka ilość błonnika jest kluczowa, aby usprawnić perystaltykę jelit i poprawić jakość stolca. Istnieją także karmy o zwiększonej jego zawartości. Na rynku zoologicznym są także dostępne suplementy z błonnikiem mające na celu usprawnienie oczyszczania gruczołów. Dodatkowo sugeruje się wdrożenie suplementacji niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, w tym przede wszystkim omega 3, które mogą ograniczyć stan zapalny w gruczołach. Warto także wykluczyć niedoczynność tarczycy. W przypadku alergii należy zminimalizować alergeny środowiskowe lub pokarmowe. Jeśli pupil jest otyły, nadmiar tkanki tłuszczowej wokół gruczołów powoduje, że nie opróżniają się one prawidłowo. Powinniśmy zmienić jego posiłki na dietetyczne oraz zwiększyć aktywność fizyczną psa w celu zgubienia zbędnych kilogramów. Zdarzają się pacjenci, u których wszystko jest zbadane, sprawdzone, żywienie prawidłowe, a i tak zapychają się im gruczoły. Są to osobnicze cechy i niektóre psy po prostu tak mają. Ich wydzielina zazwyczaj jest fizjologicznie bardziej gęsta i zatyka przewody wyprowadzające, uniemożliwiając ich opróżnianie. Częstotliwość opróżniania gruczołów oraz objawy ich przeładowania To cecha bardzo indywidualna. U niektórych wymagana jest toaleta aż co 3 tygodnie, podczas gdy u innych dwa razy do roku. Ważne jest, by obserwować psa. Większość z nich pokaże, że trzeba udać się do weterynarza na oczyszczenie gruczołów. Charakterystycznym i najczęstszym objawem przeładowania gruczołów jest tak zwane saneczkowanie. Pupil przyjmuje pozycję siedzącą i przebierając przednimi łapami, posuwa się do przodu, jednocześnie ocierając odbyt o podłoże. Czyli po prostu pies jeździ pupą po dywanie lub trawie. Do innych, częstych objawów należą także problemy z oddawaniem kału, często bezproduktywne napinanie się w pozycji kucznej. Okolica gruczołów mocno swędzi, a nawet sprawia ból. W związku z tym pies się natrętnie wylizuje, a nawet zachowuje, jakby coś go ugryzło – nagle podskakuje, popiskuje. Nierzadko spotyka się wygryzioną sierść się w okolicy odbytu lub po bokach ciała (gdy pies nie jest w stanie dosięgnąć zadu). Niekiedy objawy przeładowania gruczołów są szczególnie niespecyficzne, należą do nich zaburzenia chodu, kulawizna, osowiałość, brak apetytu. Pies sprawia wrażenie mocno cierpiącego. Przepełnione wydzieliną gruczoły mogą spowodować rozwój stanu zapalnego, ropnia, a nawet jego pęknięcie i powstanie przetoki. Zdarzają się jednak psy, które w żaden sposób nie sygnalizują problemu. Dopiero poważny stan zapalny gruczołów okołoodbytowych lub pojawiająca się krew z przetoki zasygnalizują istotę sytuacji. U psów z nawracającym zapaleniem zatok wyznaczamy odgórnie toaletę gruczołów np. co 2 miesiące. Na kontroli sprawdzamy ilość oraz jakość wydzieliny. Jeśli jest jej niewiele, przesuwamy termin kolejnej toalety o kilka tygodni. Jeśli są już mocno przeładowane, skracamy ten odstęp czasu. Tak, by ustalić najlepszy odstęp czasowy między kolejnymi zabiegami, by nie doszło do kolejnego zapalenia czy przeładowania gruczołów. Choroby gruczołów okołoodobytowych Najczęstszym problemem, jaki dotyka gruczoły, jest ich przeładowanie. Jak już wspomniałam, dzieje się to na skutek niedrożności ich przewodów wyprowadzających. Powodem tego mogą być uwarunkowania osobnicze, rasowe ale też inne choroby psa. Taka sytuacja może prowadzić do rozwoju zapalenia, ropnia czy przetoki gruczołów okołoodbytowych. Zapalenie, ropień, przetoka gruczołu okołoodbytowego Przewlekła niedrożność przewodów prowadzi do przeładowania zatoki okołoodbytowej. Wydzielina, która jest produkowana bez możliwości, ujścia powoduje powiększenie i napięcie skórnego woreczka. Gruczoły stają się twarde jak kamień. Jest to sytuacja niekomfortowa, a nawet bolesna. Najczęściej taki stan doprowadza do zapalenia samego gruczołu lub jego przewodów wyprowadzających. Nie zawsze więc gruczoł niedrożny będzie zmieniony zapalnie i odwrotnie. Zapalenie charakteryzuje się silną bolesnością gruczołów oraz zaczerwienieniem okolicy odbytu. Powiększenie zmienionego gruczołu może być widoczne w postaci twardej, czerwonej kulki tuż przy odbycie. W wydzielinie pojawia się krew lub ropa. Jej zapach oraz konsystencja najczęściej są zmienione i mają charakter zapalny. Wydzielina, która zazwyczaj jest wodnista, może stać się gęsta i zwarta, co utrudnia toaletę gruczołu. Lokalizacja gruczołów tuż przy odbycie sprzyja ich nadkażeniom bakteriami z grupy E. coli, Enterococcus faecalis, Clostridium perfringens. Każda defekacja, ruch, chód czy siadanie sprawiają psu problem. Ten za wszelką cenę próbuje się drapać, lizać, wygryzać w okolicy odbytu. Pojawia się saneczkowanie. Objawy przepełnienia gruczołu mogą także być ogólnoustrojowe i często są niespecyficzne: apatia, brak apetytu, zaburzenia chodu czy nawet gorączka. Gruczoły są tkliwe, a próba ich oczyszczenia jest bardzo bolesna. Dlatego też ważne jest tu płukanie odpowiednimi preparatami oraz bezpośrednie, miejscowe podanie leków. Antybiotyki, odpowiednie leki przeciwbólowe i przeciwzapalne są tutaj koniecznością. Zdarza się, że zmieniony zapalnie gruczoł przechodzi w ropień. Jest to sytuacja już skrajna i bardzo poważna. W takim wypadku nierzadko trzeba naciąć ropień (w znieczuleniu ogólnym), by usunąć jego zawartość. Nieleczony może doprowadzić do poważnej infekcji prostnicy i jelit. Jeśli wydzielina nie ma ujścia z gruczołu, ten próbuje pozbyć się jej w inny sposób. Skóra napina się i pod wpływem ciśnienia po prostu pęka. W ten sposób tworzy się przetoka, czyli widoczny otwór w skórze. Pojawia się świeża krew oraz wydzielina gruczołów. Wydzielina może być wodnista, ale najczęściej jest bardzo gęsta. Taka przetoka wymaga natychmiastowego leczenia, przepłukania gruczołów, miejscowej dezynfekcji oraz podania odpowiednich leków. Rany nie zszywa się, miejsce szybko się goi pod wpływem leków oraz odpowiedniej i regularnej higieny. W przypadku zapaleń, przetok czy przeładowań istotne jest płukanie gruczołów. Wykonuje się to specjalną metalową igłą z okrągłą końcówką, czyli tzw. oliwką. Nie jest to proces bolesny, nic się nie nakłuwa, jednak może być nieprzyjemny, w szczególności gdy gruczoły są zmienione zapalnie. Igłę wprowadza się do ujścia przewodów i podaje odpowiednie leki. Także w ten sposób, płucząc, można rozpuścić stwardniałą wydzielinę. Dlatego też, gdy gruczoły są chore, częste wizyty w gabinecie nie należą do rzadkości. Co jest dość ważne, w trakcie leczenia schorzeń gruczołów, pies nie może wylizywać ich okolicy. A już na pewno, gdy doszło do przetoki. Ból i swędzenie powodują, że pies bardzo interesuje się tymi miejscami, niekiedy wręcz natrętnie. Nie sprzyja to gojeniu się rany, wręcz odwrotnie. Dlatego też na pierwsze dni terapii niezbędny będzie kołnierz. Czynniki sprzyjające problemom z gruczołami okołoodbytowymi: nadwaga/otyłość, przewlekle, głębokie zapalenia skórne, alergie środowiskowe i pokarmowe, w tym atopie, niedoczynność tarczycy, źle zbilansowana dieta (za mało błonnika). Objawy, które towarzyszą chorobom gruczołów okołoodobytowych: zaburzenia oddawania stolca, widoczna ropa lub krew w okolicy odbytu, na legowisku, na podłodze, wylizywanie okolicy odbytu (natrętne), skręcanie zadem na boki, wygryzanie ogona, ocieranie zadem o podłoże, saneczkowanie, wygryzanie sierści w okolicach odbytu lub po bokach ciała, osowiałość, apatia, brak apetytu, kulawizna, zaburzenia chodu, gorączka. W sytuacji, gdy zdiagnozowano nowotwór złośliwy gruczołu okołoodbytowego (gruczolakorak) lub gdy gruczoły wymagają ciągłej toalety i leczenia, można zdecydować o ich usunięciu czyli tzw. sakkulektomii. Wydaje się to doskonałym rozwiązaniem problemu! Niestety nie do końca. Ten zabieg chirurgiczny nie należy do prostych, wręcz jest mocno skomplikowany ze względu na delikatną okolicę. Dość częstą i poważną konsekwencją zabiegu jest nietrzymanie kału. Tak więc powinien być rozważany tylko w sytuacjach naprawdę poważnych. Podsumowanie Oczyszczenie gruczołów nie jest bolesne, ale potrafi być bardzo nieprzyjemne dla psa. Należy go zawsze przytrzymywać w trakcie zabiegu, jednoczenie chwaląc i nagradzając. Nie powinno się czyścić gruczołów, jeśli nie ma takiej potrzeby. Robienie tego tak po prostu, rutynowo, przy okazji innych zabiegów nie jest uzasadnione medycznie, a może doprowadzić do licznych mikrourazów, w wyniku których gruczoły z czasem przestaną fizjologicznie się opróżniać. W trakcie każdego oczyszczania może dojść do zapalenia i powstania tkanki bliznowatej. Tak więc u psów, u których nie diagnozujemy problemu, które nie wykazują objawów, nie powinno się czyścić gruczołów. Toaleta gruczołów przy okazji np. wizyty szczepiennej nie jest dobrym rozwiązaniem. Stres z nią związany może przyczynić się do powstania niechcianej reakcji poszczepiennej. Jeśli pies faktycznie ma częste problemy z gruczołami, warto na ich toaletę zgłosić się kiedy indziej. Pies sam potrafi opróżnić sobie gruczoły, jeśli jest taka potrzeba. Saneczkowanie to zachowanie, które właśnie temu służy. Nic dziwnego, że czasami właściciel znajduje cuchnące plamy na dywanie i zachodzi w głowę, skąd się wzięły. Nieraz także słyszę od klientów historie o tym, że wieczorem, podczas głaskania na kanapie, nagle czują okropny zapach. W tej sytuacji pupil, relaksując się, opróżnił swoje gruczoły (popuszczając zwieracze odbytu). Zazwyczaj nie jest to powód do wizyty w gabinecie, chociaż jeśli coś niepokoi, warto to sprawdzić. Najczęściej pupil po prostu zostawił znak „tu byłem” i nie ma powodu do obaw. Temat gruczołów niejednokrotnie wzbudza lęk czy wstyd przed rozmową. Mimo iż wiąże się z przykrym zapachem, nie powinien absolutnie być wstydliwy, z kolei zaniedbany problem może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla psa. Lekarz weterynarii, Małgorzata Glema U dorosłych samców znajdują się na brzuchu gruczoły zapachowe. Gerbile używają ich do znaczenia terenu ocierają się brzuszkiem o wszystko co napotkają na swej drodze. Higiena gruczołów okołoodbytowych Gruczoły okołoodbytowe znajdują się, jak sama nazwa wskazuje, po obu stronach odbytu psa. Ich wydzielina o wyjątkowo ostrym i niemiłym zapachu wydostaje się na zewnątrz z zatok okołoodbytowych cienkimi kanalikami. Rola tych gruczołów i ich wydzieliny nie jest do końca zdefiniowana, przypuszczalnie pełnią rolę poślizgową przy defekacji a zawarte w nich feromony stanowią swoisty znak rozpoznawczy psa i służą do znaczenia terenu. Normalnie zawartość zatok okołodbytowych jest opróżniana w czasie oddawania kału, w ten sposób produkowana przez gruczoły wydzielina jest na bieżąco ewakuowana. W większości przypadków nie ma z nimi problemu i wielu właścicieli psów nawet nie wie o ich istnieniu. Jeśli okolica odbytu jest miękka a pies nie interesuje się nadmiernie tą częścią ciała, możemy uznać, że wszystko jest w porządku. Zdarza się jednak, że z różnych przyczyn zatoki okołoodbytowe nie są w naturalny sposób opróżniane. Pierwszym sygnałem świadczącym o tym, że dzieje się coś niedobrego jest tzw. „saneczkowanie”. Pies trze pupą po dywanie lub trawie, czasem ociera okolicę odbytu o meble lub drzewa, a w skrajnych przypadkach nie mogąc sobie poradzić z narastajacym bólem wygryza sobie te miejsca a czasem nawet grzbiet. Zanim do tego dojdzie trzeba mu pomóc: wkładamy lateksowe rękawiczki, stajemy po stronie głowy psa, następnie jedną ręką podnosimy ogon, drugą zaś przez jednorazowy, papierowy ręcznik środkowym palcem i kciukiem uciskamy odbyt po obu stronach. Trzeba to robić bardzo delikatnie, z wyczuciem, nigdy na siłę, bo może nastapić pękniecie gruczołu i wylanie zalegającej w nim zawartości do jamy miednicznej. Ze względu na wyjątkowo niemiły zapach tej wydzieliny, oczyszczanie najlepiej przeprowadzić w wannie, na dworze, lub balkonie. Jeśli właściciel nie ma doświadczenia może zaprowadzić psa do salonu groomerskiego, gdzie przy okazji można poprosić o skrócenie pazurów, co też dla niektórych opiekunów bywa sporym problemem. W przypadku, gdy okolica odbytu jest opuchnięta, z widocznym stanem zapalnym, lepiej powierzyć wykonanie tego zabiegu lekarzowi weterynarii, który sprawdzi, czy wystarczy samo opróżnienie, czy też stan jest poważniejszy i pies wymaga leczenia. Przy okazji można poprosić lekarza lub groomera, by pokazał jak się je oczyszcza, wtedy dużo łatwiej będzie to zrobić samemu. Higieny gruczołów okołoodbytowych w żadnym przypadku nie wolno lekceważyć, ponieważ zaniedbanie może mieć poważne następstwa: doprowadzić do ich zaczopowania, powstania ropnej przetoki i nieuchronnej w takiej sytuacji interwencji chirurgicznej. U starszych psów gruczoły okołoodbytowe mają czasem tendencję do nowotworzenia. Wczesne leczenie operacyjne daje dobre rezultaty, w zaawansowanym stadium mogą pojawić się przerzuty i rokowanie jest wówczas bardzo niepomyślne. Saneczkowanie i świąd w okolicy odbytu są często mylnie kojarzone z zarobaczeniem. Jeśli więc zauważymy takiego rodzaju zachowanie, nie ograniczajmy się tylko do podania środków odrobaczających, bo przyczyną może być zapalenie gruczołów okołoodbytowych. Widok psa w takiej pozycji oznacza, że trzeba sprawdzić, czy jego gruczoły okołoodbytowe nie wymagają opróżnienia. Co jest potrzebne do wyczyszczenia zatok okołoodbytowych? Przede wszystkim potrzebne są lateksowe rękawiczki oraz lignina lub ręczniki jednorazowe. Wydzielina ma powalający zapach, warto więc na wypadek, gdyby pies pozostawił jej ślady w mieszkaniu zaopatrzyć się w Extreme Odor Eliminating Spray marki Espree, jedyny preparat, który zlikwiduje nawet zapach skunksa.Wyobraź sobie, że do chwili kiedy stałam się opiekunką mojej Daszeńki nie miałam pojęcia, że psy mają coś takiego, jak gruczoły okołoodbytowe. Wszystkie moje psy nie miały problemów zdrowotnych i nie było potrzeby oczyszczania tego czegoś. Teraz już wiem. Gruczoły okołoodbytowe to małe pęcherzyki znajdujące się po obu stronach odbytu. Celem ułatwienia lokalizacji określa się, że leżą na godzinie 17 i 20. Do ich zadań należy: – wyprodukowanie bardzo silnego i ostrego zapachu do znakowania terytorium, – pomóc organizmowi usunąć toksyny i substancje, które mogą być przyczyną różnych dolegliwości. Psy najczęściej cierpią z powodu: – stanów zapalnych gruczołów, – niedrożności gruczołów, – ropiejących gruczołów, – guzów. Czynnikami, które powodują problemy z gruczołami odbytu są: – Niewłaściwa dieta – czyli karma zawierająca przetworzone i sztucznie aromatyzowane i konserwowane produkty, – Toksyny zmagazynowane w organizmie, – Otyłość, spowodowana przekarmieniem lub brakiem ruchu, – Dolegliwości wątroby, które są również związane z ogólnym zanieczyszczeniem organizmu, – Dolegliwości odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa oraz uszkodzenie mięśni, które prowadzą do zmniejszenia przepływu energii do gruczołów. Terapia holistyczna. Tak jak w przypadku problemów z oczami i uszami, gruczoły okołoodbytowe są odzwierciedleniem stanów zapalnych w organizmie. Konwencjonalne leczenie to okresowe oczyszczanie gruczołów, podawanie antybiotyków, zabiegi chirurgiczne polegające na ich usunięciu. Jednak takie podejście nie rozwiązuje większość z przyczyn wymienionych powyżej. Środowisko, w którym żyjemy jest bardzo zanieczyszczone. W tym samym środowisku żyje również Twój pies. Nadmiar toksyn, które przedostają się do organizmu Twojego psa osłabiają pracę wątroby. Ich nadmiar przedostaje się wówczas do żółci i do gruczołów okołoodbytowych, i są wydalane w mniejszym lub większym stopniu. Najwięcej toksyn znajduje się w karmach przemysłowych. Karmienie nimi powoduje u psów występowanie luźnych stolców, które z kolei nie powodują samoistnego oczyszczania. Prawidłowe funkcjonowanie gruczołów zapewniają twarde kupcie. Za każdym razem bowiem podczas wypróżniania gruczoły są masowane i opróżniane. W jaki sposób doprowadzić do „wzorcowego” wypróżniania? Odpowiedź już znasz. Naturalne jedzenie i kość od czasu do czasu do gryzienia. Najlepsze są surowe bo są w pełni przyswajane. Nadmierna otyłość psa spowodowana przetworzoną żywnością powoduje, że gruczoły mają utrudnione oczyszczanie ze względu na nadmiar tkanki tłuszczowej. Aby pies był w dobrej kondycji powinien otrzymywać naturalne pożywienie. Sztuczne nikomu nie służy. Oczyszczać gruczoły, a może je usuwać? Mój lekarz wet. twierdzi – i ja jestem tego samego zdania, że usuwanie gruczołów jest zabiegiem niehumanitarnym i jeśli już się go wykonuje to w ostateczności, kiedy nie ma innego wyjścia. Poza tym ostrzega – gruczoły mają wielkość łebków od szpilki i ich całkowite usunięcie jest trudne. Jeśli pominie się choćby fragmencik – mogą być nie lada kłopoty! Cóż – musisz obserwować psiaka i oczyszczać gruczoły w razie potrzeby. Innej rady nie ma! Aha – mój lekarz wet. także odradza profilaktyczne oczyszczanie gruczołów, bez powodu nie ma co tam majstrować! Poza tym u zdrowego psa oczyszczają się one samoistnie, podczas oddawania stolca. Usunięcie gruczołów zaburza u psa cykl detoksykacji. Wyobraź sobie jak wyglądałoby Twoje mieszkanie gdybyś nie miał w nim kosza na odpadki. Po pewnym czasie Twój dom stałby się wysypiskiem śmieci i brzydkiego zapachu. Urazy kręgosłupa lędźwiowego. To może być dla Ciebie niespodzianką. Nawet drobne urazy w obszarze lędźwiowo-krzyżowym utrudniają przepływ impulsów nerwowych do odbytu i gruczołów okołoodbytowych. Mięśnie stają się wówczas napięte i zakłócają ich prawidłowe funkcjonowanie. Dlatego niektóre pozornie zdrowe, ale bardzo aktywne psy, karmione naturalnym jedzeniem również miewają problemy. A kiedy dochodzi do dysfunkcji? Podczas intensywnych zabaw, gonienia, treningów. Dlatego też polecam rutynowe wizyty u fizjoterapeuty i osteopaty, które rozwiążą problemy z kręgosłupem i ewentualnie z gruczołami zanim staną się one przewlekłe. Kiedy do lekarza wet.? Wizyta w lecznicy będzie konieczna jeśli doszło do: – wskutek nieuwagi doszło do pęknięcia gruczołu, wówczas należy wypłukać gruczoł w znieczuleniu, – w przypadku ropnia,lekarz cewnikiem wprowadzonym do gruczołu wypłucze jego zawartość; wymagać to może kilku wizyt, Na koniec mam jeszcze tylko jedną uwagę. Jeśli poczujesz gryzący zapach gruczołu raz na jakiś czas, bez wystąpienia innych objawów, to powinieneś się cieszyć. Bo to tylko znak, że gruczoły Twojego psa należycie pracują. Nie ma potrzeby żebyś się spieszył do weterynarza lub groomera na wyciskanie. Pamiętaj, że im mniej tym lepiej. Gruczoły okołoodbytowe są dla psów tym czym dla ludzi gruczoły potowe; służą do odtrucia i opróżnianie pojemnika na śmieci.
Objawy. Kliniczne objawy choroby są dość charakterystyczne i nie są trudne do wykrycia. Najczęstszym objawem jest obfite wydzielanie śliny, inne objawy zapalenia gruczołów ślinowych psa to: Trudności w jedzeniu - zwierzę z powodu bólu ma trudności z połykaniem. Obrzęk tkanek pod szczęką lub pod uszami powoduje obrzęk.Co to są gruczoły okołoodbytowe? Gruczoły okołoodbytowe zlokalizowane są wewnątrz odbytu, po obu jego stronach. Składają się one z zatok okołoodbytowych, w których wytwarzana jest wydzielina. Wydzielina ta ma bardzo nieprzyjemny zapach, brązowawy kolor i płynną konsystencję. Z zatok okołodbytowych wydzielina wydostaje się na zewnątrz poprzez cienkie kanaliki. Rola tych gruczołów nie jest do końca poznana. Uważa się, że zawarte w wydzielinie feromony służą do identyfikacji osobniczej pomiędzy psami i oznaczania swojego terenu. Stąd też inaczej gruczoły te nazywane są gruczołami zapachowymi. Występują one zarówno u samic jak i u samców. Kiedy powstaje zapalenie gruczołów okołoodbytowych? Wydzielina z zatok okołoodbytowych powinna samoistnie wypływać w czasie oddawania kału. Czasem gruczoły opróżniane są także w sytuacjach stresowych. Czasem zdarza się jednak, że zatoki okołoodbytowe przestają być regularnie opróżniane. Wynikiem tego jest stan zapalny, który może spowodować szereg poważnych problemów. Zapalenie gruczołów okołoodbytowych może pojawić się u psa w każdym wieku. Dotyka ono głównie psy przejawiające do tego skłonności osobnicze, psy otyłe i nieprawidłowo karmione. Objawy zapalenia gruczołów okołoodbytowych Najczęstszym objawem jest charakterystyczne zachowanie psa – na skutek swędzenia pies „saneczkuje” (czyli ociera się zadem o podłoże), wylizuje okolicę odbytu, czasem nawet wygryza sobie sierść. Właściciel łatwo może zauważyć opuchnięcie tych okolic ciała. Pies może mieć problemy z wypróżnianiem, okolica odbytu jest swędząca, powstaje ropień, z którego później może powstać przetoka, samoistnie przebijająca się przez skórę (jest to najpoważniejsze powikłanie). Wydostające się wraz z wysiękiem ropnym bakterie mogą powodować stany zapalne skóry wokół odbytu. Pies liżąc się, może zainfekować bakteriami swoje oczy, uszy czy migdałki. U niektórych psów dodatkowo może wystąpić reakcja alergiczna na te bakterie, co jeszcze bardziej pogorszy sprawę. Może się także zdarzyć, że wypróżnianie staje się dla psa bolesne – zwierzę próbuje wtedy na siłę powstrzymać wydalanie stolca. Leczenie Jeśli zauważysz podobne objawy u swojego psa, zgłoś się do lekarza weterynarii. Nieleczony stan zapalny zatok okołoodbytowych może z czasem doprowadzić do rozprzestrzenienia się stanu zapalnego na cały organizm. Niektóre psy, ze skłonnościami do tej choroby będą wymagały regularnego oczyszczania zatok okołoodbytowych u lekarza weterynarii. Czasami konieczny jest także zabieg chirurgiczny. Inne częste choroby psów Zespół Cushinga Zespół Cushinga to inaczej nadczynność kory nadnerczy. Nadnercza, to parzysty gruczoł wydzielania…qsTRTr.
gruczoły zapachowe u kota
