Nawet najwięksi luminarze rosyjskiej kultury często nie mogli się powstrzymać przed szczerymi wypowiedziami na temat niewolniczych schematów, w których tkwi umysłowość wszystkich warstw ich narodu, jego zbrodniczych skłonności i powszechności życia w pogardzie dla wszelkich ludzkich zasad. Mikołaj Gogol szukał przyczyn w sposobie organizacji państwa. W nowelach pisał na przykład, że wynagrodzenia urzędników były często tak niskie, że nie sposób się było z nich utrzymać. Władze jednak się tym nie przejmowały, wiedząc, że i tak większość dochodów każdego urzędnika stanowią łapówki. Podwyżek więc nie dawały, a korupcję tolerowały, co oczywiście przeobraziło całe państwo w jedno wielkie bandyckie monstrum. Jeśli pojawił się ktokolwiek uczciwy – nim zdołał pisnąć, już go wdeptywano w ziemię. I takie stosunki stały się normą wszędzie: w cerkwi, wojsku, policji, gospodarce, a w ślad za nimi w życiu każdej społeczności i każdej rodziny. Iwan Turgieniew pisał, że Rosjanin to największy i najbardziej zuchwały kłamca na świecie. Wszechobecną patologię, wrodzoną demoralizację i rozkoszowanie się w wyrządzaniu zła Iwan Szmielow opisywał słowami: Rosjanie to lud, który nienawidzi wolności, uwielbia niewolnictwo, kocha kajdany na swoich rękach i nogach oraz swój własny brud zarówno fizyczny, jak i moralny. I do jednego jest tylko gotów w każdej chwili – do stłamszenia wszystkich i wszystkiego. Podobnie uważał Fiodor Dostojewski: Rosjanie to naród, który wędruje po Europie i szuka, co by tu można rozwalić, co zniszczyć. I chętnie zrobi to dla samej tylko rozrywki. Jakby wtórował mu Maksym Gorki: Najważniejszym sukcesem narodu rosyjskiego jest jego sadystyczne okrucieństwo. Przez całe swe życie obcował z tym sadyzmem polski pisarz, Ferdynand Ossendowski, dlatego nie zaskoczyła go wszechobecna rzeź, jaka od przewrotu z jesieni 1917 roku stała się codziennością całej Rosji. Znającego ten kraj nie zdziwiło ani to, że po wymordowaniu milionów ludzi powszechnym obrazkiem były wygłodzone i schorowane dzieci, którym zamordowano rodziców ani też to, że decyzją bolszewickiej władzy setki tysięcy (o ile nie miliony) tych dzieci zabito w ramach zarządzonych polowań na ludzi. Setki tysięcy kilkulatków zabito, strzelając do nich jak do kaczek czy szczurów, bez ostrzeżenia. Takim właśnie sposobem rozwiązano wtedy problem bezdomnych, schorowanych i umierających z głodu sierot. W czasach tych Iwan Bunin pisał: Ze zgrozą myślę o tym, kogo urodzi to pijane krwawe bydło, które przechwyciło władzę w Rosji i o tym, co się będzie działo w Rosji za dwa – trzy pokolenia. Aż strach myśleć, bo jest to przecież przerażająco oczywiste. Na jakąkolwiek pozytywną zmianę nie miał też nadziei Michaił Sałtykow -Szczedrin piszący: Obudźcie mnie za sto lat i zapytajcie, co teraz robią Rosjanie, a ja wtedy od razu wam odpowiem: to, co zawsze – piją i kradną. W biografiach Józefa Piłsudskiego często opisywane są jego pobyty w Rosji. Bywało, że w jakimś mieście musiał zmienić pociąg, co dawało szansę spaceru i poznania okolicy. Którymś razem musiał czekać na przesiadkę cały dzień, a było to na dworcu znajdującym się kilka kroków od Kremla. Piłsudski także wtedy wolał jednak cały ten czas spędzić w poczekalni. Pytany o przyczynę miał odpowiedzieć, że Rosję zna tak dobrze, że wszystko, co rosyjskie napawa go odrazą. W wielu też swoich wypowiedziach podkreślał, że istotą rosyjskiej duszy jest bezbrzeżna nienawiść do wolności. I takie jest odwieczne źródło rosyjskiej nienawiści do Polski, takie też, znanej od niezliczonych pokoleń, rosyjskiej żądzy jej zdeptania. Według Piłsudskiego – Polak, choćby i nic nie robił, musi być przez Moskala postrzegany jako wróg. Bo istotą tożsamości Polaka jest wolność, czyli to, co w Rosjanach uruchamia agresję i wolę zniszczenia. Z każdym sąsiadem trzeba jakoś żyć. Być może też z każdym, pomimo najgłębszych nawet podziałów, da się też znaleźć nić koniecznego porozumienia. W przypadku relacji z Rosją trzeba zastosować stare angielskie przysłowie: Najsolidniejsze płoty budują najlepsze sąsiedztwo. Znając jednak rosyjską skłonność do wyłamywania płotów wszystkich sąsiadów i napawania się zniszczeniami, tak jak teraz na Ukrainie, musimy być czujni. Musimy też mieć pod ręką maczugę, która zapewni utrzymanie właściwych relacji i zagwarantuje zachowanie odpowiedniego dystansu.
Generał Patton o Rosjanach: "Problem w zrozumieniu Rosjanina jest taki Tą myśl można pociągnąć i nawet w pewnym stopniu zrozumieć co nimi powoduje. Bo Rosja to bardzo nietypowy kraj - nie dość że ma ogromne, cenne złoża naturalne, to wydaje się że nie ma tam problemów intelektualnych. To naród który tworzy wspaniałą
Niezwykłe informacje o Rosji i Rosjanach. Z czego słynie ten kraj – fascynujące ciekawostki o Rosji – historia i dzień dzisiejszy Fascynujące ciekawostki o Rosjanach 1) Piotr Wielki (1672-1725), to jeden z najbardziej znanych carów Rosji. Pod jego przywództwem kraj stał się silny gospodarczo i militarnie, a dzięki podbojom, Rosja zwiększyła swoją powierzchnię. Wybudował Petersburg i przeniósł tam stolicę państwa. Ciekawostki o Rosji: rosyjski car Piotr Wielki 2) Niezwykle ciekawą postacią dawnej Rosji była caryca Katarzyna II. Caryca Katarzyna II Wielka urodziła się w Szczecinie i tak naprawdę miała na imię Zofia. Słynęła z licznych romansów. 3) Karabin automatyczny Kałasznikowa, powstał podczas II wojny światowej, a jego konstruktorem był Michaił Kałasznikow (1919-2013). Wyprodukowano miliony egzemplarzy i znakomicie sprawdził się w wielu konfliktach zbrojnych. Jest prosty w obsłudze i sprawdza się w różnych warunkach, np. wśród piasków pustyni. Wciąż jest używany przez wojska różnych armii świata i zyskał miano legendarnego. Trafił nawet do oficjalnego herbu państwa Burkina Faso. Słynny karabin Kałasznikow. Rosja ciekawostki, foto: Nemo5576 / cc by-sa 4) Jurij Gagarin (1934-1968) był radzieckim kosmonautą, pierwszym człowiekiem w przestrzeni kosmicznej. Nikomu wcześniej nieznany, w 1961 r. zyskał nieprawdopodobną popularność w ZSRR, po tym jak wrócił na Ziemię po locie trwającym 1 godz i 48 minut. Zginął jako 34-latek w katastrofie samolotu treningowego. Został pochowany na cmentarzu przy Murze Kremlowskim w Moskwie. Kosmonauta Jurij Gagarin. Ciekawostki o Rosji i Rosjanach 5) Grigorij Rasputin (1869-1916), to znana i kontrowersyjna postać XIX-wiecznej Rosji. Kaznodzieja, mistyk, uzdrowiciel, jasnowidz, którego sława dotarła do cara Mikołaja II. Na jego dworze stał się wpływową postacią i wielu dworzanom to się nie podobało. Końska dawka trucizny wlana do wina nie zadziałała, podobnie jak strzał w pierś. Padł po kilku kolejnych strzałach i zamachowcy dla pewności rozłupali mu czaszkę, a ciało wrzucili do rzeki Newy. Po wyłowieniu zwłok okazało się jeszcze żył i pod wodą próbował się uwolnić z więzów. Spełniła się jego przepowiednia, według której ci, którzy chcieliby go zamordować, nie przeżyją kolejnego roku. Grigorij Rasputin do dziś budzi skrajne emocje. Ciekawostki o Rosji 6) Rosja może się poszczycić wieloma wspaniałymi pisarzami, kompozytorami i ludźmi sztuki. Wymieńmy choćby kilku literatów: Lew Tołstoj, Aleksander Puszkin, Nikołaj Gogol, Fiodor Dostojewski, Maksim Gorki, Anton Czechow, Michaił Bułhakow, Władimir Majakowski, Władimir Nabokow, Iwan Turgieniew, Michaił Lermontow. 7) Sławik Kraszennikow urodzony w 1982, zmarł tuż przed jedenastymi urodzinami. Był jasnowidzem i twierdził, że widzi narządy ludzkie znajdujące się pod skórą i potrafi na tej podstawie powiedzieć, co dolega choremu. Widział demony i duchy, a także przepowiadał przyszłość. 8) Większość Rosjan kocha prezydenta Władimira Putina. Nawet, gdy w kraju na jedną kadencję władzę objął Miedwiediew, wiadomo było, kto tak naprawdę rządzi Rosją. Spotkanie Miedwiediewa z amerykańskim prezydentem, zakończyły słowa Miedwiediewa: „Przekażę wszystko Putinowi”. Zamontowana na samochodzie wyrzutnia Katiusza podczas walki na froncie Z czego słynie Rosja 9) Gwardyjskie moździerze rakietowe, potocznie nazywane Katiuszami, to niesamowice skuteczna broń artyleryjska, która dała ZSRR zwycięstwo w II wojny światowej. Prace nad Katiuszą zaczęto w 1938 r., a po raz pierwszy wykorzystano ją w boju 14 lipca 1941 roku, przeciwko wojskom niemieckim. W ciągu kilku sekund na niedużą przestrzeń spadało kilkadziesiąt rakiet, siejąc panikę w wojskach wroga. Później jedna bateria była w stanie wystrzelić 1152 rakiety w 10 sekund. > Tu więcej 10) Rosyjska ruletka, to makabryczna gra hazardowa pochodząca z Rosji. Grę prawdopodobnie wymyślili oficerowie carscy. Polega ona na przyłożeniu lufy rewolweru do swej skroni i obracaniu bębnem (w którym jest jeden nabój), na zmianę z rywalem. Przegrywa ten, który miał pecha i pierwszy strzeli sobie w głowę. W pojedynku rosyjskiej ruletki zginął wybitny pisarz Aleksander Puszkin. 11) Rosjanie wypijają średnio 14 litrów wódki na osobę w ciągu roku i dzierżą w tym światowy prymat. Suma wypitej wódki przez Rosjan rocznie, to 2 miliardy litrów, co z kolei stanowi połowę światowej produkcji tego alkoholu. Ciekawe, jak wymienione statystyki wyglądają w chwili obecnej. Słynne rosyjskie matrioszki. Rosja ciekawostki 12) Matrioszka, to drewniana lalka pomalowana w soczyste barwy. Każda lalka jest wydrążona w środku tak, że mieszczą się w niej mniejsze laleczki. Matrioszka jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli folkloru rosyjskiego. > Ciekawostki o zabawkach 13) Rosyjskie dania są sycące i tłuste. Solanka, to niekwestionowana królowa wszystkich dań. Rosjanie zajadają się też wyrobami mącznymi. Zjadają też chleb do każdego posiłku, nawet jeśli danie składa się z pierogów, ziemniaków czy kaszy. W Polsce popularnością cieszą się pierogi ruskie; ich nadzieniem jest biały ser i ziemniaki. Składniki farszu pierogów ruskich: przemielone gotowane ziemniaki oraz twaróg. Foto: Kpalion / cc by-sa Rosja ciekawostki i niezwykłe fakty 14) Najpopularniejsze imiona w Rosji, to Aleksandr, Aleksiej i Iwan. Absolutny prym wśród imion żeńskich wiedzie Lena. To imię także Polsce stało się popularne. Dodamy, że w 2020 roku co piąta polska dziewczynka otrzymała imię rosyjskiego pochodzenia. 15) Rosyjski Kościół Prawosławny jest największy na świecie spośród kościołów prawosławnych, biorąc pod uwagę granice administracyjne państw. Ma 60 metropolii i 309 diecezji. 16) Rosja, jako jedno z nielicznych państw, dysponuje bronią jądrową. Rosjanie mają najwięcej głowic jądrowych ze wszystkich państw – ich liczba wynosi 7700. Dla porównania, Stany Zjednoczone mają ich 6800. Dane obecnie mogą być nieaktualne. 17) W Moskwie znajduje się mauzoleum Lenina. Mumia tego słynnego przywódcy ZSRR jest regularnie balsamowana, a co trzy lata zmieniany jest garnitur wraz z bielizną. Co 18 miesięcy Lenin, a raczej to, co zostało z jego ciała, zażywa specjalnej chemicznej kąpieli. Wódz rewolucji Włodzimierz Lenin wciąż pokazywany jest w Moskwie. Ciekawostki o Rosji 18) Pewna para z Rosji trzyma w domu niedźwiedzia, imieniem Stefan. Ma on 25 lat i waży 130 kilogramów. Kilka lat temu w Moskwie mieszkaniec bloku idąc wyrzucić śmieci, znalazł w kartonie porzucone małe niedźwiedziątka. Podejrzewa się, że takie przypadki mają związek z likwidacją cyrków. W takich przypadkach większość niedźwiedzi trafia do moskiewskiego zoo. 19) Rosyjscy przywódcy chyba od zawsze Ukrainę traktują za młodszą, gorszą siostrę. O Ukraińcach wyrażają się z nutą sympatii, ale równocześnie z lekceważeniem. Tymczasem Ruś Kijowska (w tym tereny obecnej Ukrainy) istniała jako księstwo już w IX wieku, gdy tereny późniejszej Moskwy zarastała jeszcze puszcza. Rosja ciekawostki: (c) Zobacz też:> Obwód Kaliningradzki ciekawostki> Łotwa ciekawostki> Charków, miasto na Ukrainie | Tags: Ukraina, Putin, Burkina Faso, Historia Rosji, caryca Katarzyna, Mauzoleum Lenina, matrioszka, rosyjska ruletka, Aleksander Puszkin, Rosja ciekawostki, ciekawostki o Rosji, ciekawostki o Rosjanach, Rosjanie ciekawostki, znani pisarze rosyjscy, Ruś Kijowska, Rosyjski Kościół Prawosławny, imiona rosyjskie, carowie Rosji, Rasputin, Grigorij Rasputin, rosyjska kuchnia, Piotr Wielki, pierogi ruskie, Miedwiediew, Sławik Kraszennikow Jurij Gagarin, Michaił Kałasznikow, pierwszy kosmonauta, moskiewskie ZOO, fakty o Rosji, Rosja historia
Dziewiętnatowieczni pisarze rosyjscy w polsce międẓywojennej : pomniejsi prozaicy, krytycy, pisarze polit. i filoz. / Franciszek Sielicki
Już za tydzień ukaże się pierwsza książka w naszej nowej serii wydawniczej Współczesna Literatura Rosyjska. Zaczynamy od „Jednego dnia Iwana Denisowicza” Aleksandra Sołżenicyna. W kolekcji znajdą się dzieła sławne czy wręcz legendarne, ale również dotychczas mniej w Polsce znane. Kolekcję arcydzieł literatury rosyjskiej XX wieku można zamówić w internetowym Sklepie Polityki >> Literatura rosyjska, zwłaszcza ta XX-wieczna, była przez lata w Polsce czymś więcej niż tylko jedną z literatur światowych. Dzięki genialnym przekładom Jerzego Pomianowskiego, Andrzeja Drawicza, Wiktora Woroszylskiego, Ireny Lewandowskiej i wielu innych czytało się autorów rosyjskich tak, jakby to była polska literatura. Izaak Babel, Ilja Erenburg czy Andriej Płatonow wrastali w polszczyznę. Te książki tworzyły specyficzny kod porozumienia. Mówiło się w Polsce Zoszczenką, Płatonowem, Strugackimi. A kiedy Jacek Kaczmarski śpiewał w piosence „Wiosną lody ruszyły, panowie przysięgli!”, publiczność zdawała sobie sprawę, że cytuje genialną satyrę o Wielkim Kombinatorze, czyli „Dwanaście krzeseł” Jewgienija Pietrowa i Ilii Ilfa. Paradoks polegał na tym, że chociaż wszystko co radzieckie wzbudzało niechęć, to literaturę powstająca w Rosji kochaliśmy. To właśnie u Sołżenicyna, Bułhakowa czy Zoszczenki znajdowaliśmy najtrafniejsze obrazy systemu i analizy mechanizmu totalitarnego państwa. Kiedy język rosyjski w czasach PRL był w szkole najmniej lubianym przedmiotem – literaturę rosyjską czytało się pod ławkami. Na poetach i bardach rosyjskich uczono się języka. Ta literatura demaskowała absurdy i kłamstwa, rozbrajała je śmiechem – w naszej kolekcji nie mogło więc zabraknąć satyr i groteski. Takiej, jak choćby Władimira Wojnowicza „Życie i niezwykłe przygody żołnierza Iwana Czonkina”. Prostota Czonkina zderza się z zakłamaniem systemu sowieckiego. Literatura demaskowała nie tylko rzeczywistość, ale i język. Jak pisał Brodski o Płatonowie: „W przeciwieństwie do Kafki, Joyce’a czy, powiedzmy, Becketta, którzy opowiadają o zgoła naturalnych tragediach swoich alter ego, Płatonow mówi o narodzie, który w pewnym sensie padł ofiarą własnego języka, a ściślej – o samym języku, który okazał się zdolny zrodzić fikcyjny świat i popaść od niego w gramatyczną zależność”. Najlepszym przykładem jest Zoszczenko, który korzysta z nowomowy i obiegowych sloganów, i z nich tworzy materię literacką swoich satyrycznych opowiadań. Kropka w porę postawiona W książkach wybranych do kolekcji POLITYKI znajdziemy niesłychanie przejmujący obraz XX w. Od czasów schyłku caratu, przez rewolucję październikową, czasy NEP, wojnę polsko-bolszewicką, sowieckie łagry i czasy powojenne, aż po portret najmłodszego pokolenia przełomu XX i XXI w. Ale nie tylko ten obraz czasów jest tu ważny – nasza 15-tomowa kolekcja składa się z arcydzieł, a więc znajdziemy tu zdania, które potrafią wręcz przygwoździć czytelnika. Aż się prosi, by sporządzić coś w rodzaju antologii najlepszych cytatów. Otwierałoby ją jedno z piękniejszych zdań, jakie kiedykolwiek napisano o sile literatury. „Żadne żelazo nie może wejść w ludzkie serce z tak mrożącą siłą jak kropka w porę postawiona” – pisze Izaak Babel w opowiadaniu „Guy de Maupassant”. Babel w przekładzie Pomianowskiego jest też liryczny: „Pamiętasz ty Żytomierz, Wasylu? Pamiętasz ty Teterew, Wasylu, tej nocy, kiedy sobota, młoda sobota skradała się śladem zmierzchu, przydeptując gwiazdy czerwonym obcasikiem?”. Skąd brała się taka siła tej prozy? „Biorę jakąś bagatelkę, anegdotę czy plotkę z rynku – tłumaczył Babel w jednym z esejów – i robię z niej rzecz, od której sam nie mogę się oderwać. Zaczyna błyszczeć. Staje się obła, jak morski kamyk. Jej cząstki są sprzęgnięte zwarcie, jak ogniwa. I siła tego sprzężenia jest taka, że nawet piorun jej nie rozbije. Takie opowiadanie ludzie będą czytać, będą. I nie zapomną go. I będą śmiać się przy czytaniu wcale nie dlatego, że to wesołe, tylko dlatego, że cieszymy się, gdy widzimy, że człowiekowi może coś jednak się udać”. I rzeczywiście Babel stał się w Polsce jednym z ulubionych pisarzy. Z podobnym zachwytem można czytać opowieść o krawcu i sowizdrzale z Homla Lejzorze Rojtszwańcu Ilji Erenburga, który „kochał nie upiększoną niczym wolność, orgię drzew na wybrzeżu Soża, gwiazdy, które wirują gdzieś w próżni horyzontów, i kochał pewne dziewczę homelskie, którego imię niech pozostanie okryte ostateczną tajemnicą”. Każdy tom kolekcji przenosi nas do innych miejsc, do Odessy Babla, na Krym Bunina czy do Kijowa Bułhakowa. „Niczym wielowarstwowe plastry pszczele dymiło, huczało i mrowiło się miasto” – pisze o Kijowie Bułhakow w „Białej gwardii”. W tej prowizorycznej antologii cytatów nie mogłoby zabraknąć fragmentu ze „Ślimaka na zboczu” braci Strugackich: „Słuchajcie książki, czy wy wiecie, że jest was więcej niż ludzi?”– bohaterowi, który usnął w bibliotece, śni się, że rozmawia z książkami. „Gdyby wszyscy ludzie zniknęli, mogłybyście zasiedlić Ziemię i byłybyście dokładnie takie same jak ludzie. Są wśród was dobre, uczciwe, mądre, wykształcone, a także lekkomyślne i puste, sceptycy i szaleńcy, mordercy, deprawatorzy, dzieci, nudni kaznodzieje, nadęci głupcy i zachrypli krzykacze o przekrwionych oczach. I nie wiedziałybyście, po co istniejecie”. Tak jak ludzie. „Jeden dzień Iwana Denisowicza” Sołżenicyna, od którego rozpoczynamy naszą kolekcję, to jedna z tych książek, która „otworzyła oczy” czytelnikom, obnażyła system sowiecki. Podobne znaczenie miała „Armia Konna i inne opowiadania” Babla, który towarzyszył Armii Konnej Budionnego w całej kampanii polskiej. Jego dziennik z 1920 r., szczery do bólu, jest zapisem zawiedzionej miłości do rewolucji. Podobnie „otwierały oczy” słynne antyutopie – „Zaproszenia na egzekucję” Nabokova to jedna z najlepszych jego powieści. Pokazał w niej społeczeństwo przyszłości poddane władzy totalitarnej, w którym żyją odczłowieczone automaty, a martwe przedmioty z kolei ożywają i nabierają cech ludzkich. Legendarna antyutopia „Wykop” Płatonowa opowiada o ekipie przygotowującej wykop pod „wszechproletariacki” budynek, ale przede wszystkim mówi o języku. „Taki język to dla tłumacza trudna próba. Jest on świadomie popsuty, pełen tautologii, alogizmów, nowotworów, dysonansowych zestawień, kulawych konstrukcji. Ale jest w tym wielki, na płatonowską miarę, zmysł” – pisał w posłowiu tłumacz Andrzej Drawicz. Kolejną antyutopią w naszej kolekcji jest „Kyś” Tatiany Tołstoj, opowieść o świecie po wielkim wybuchu, po którym ludzkość cofnęła się do epoki kamiennej. Ta książka powstała już w nowej Rosji, ale opowiada o świecie, który się wcale nie zmienił i tkwi ciągle w rzeczywistości sowieckiej. Oskarżeni i skazani Literatura rosyjska, co dobrze widać w tej kolekcji, czerpie nieustannie ze swojej tradycji. Groteska Wojnowicza wyrasta z Bułhakowa, bez Zoszczenki, Płatonowa i Bułhakowa nie byłoby „Kysia” Tatiany Tołstoj. Polskiemu czytelnikowi przyjdą do głowy też inne skojarzenia: „Kolejka” Sorokina przypomina nasz „Kompleks Polski” Konwickiego, który również rozgrywa się w kolejce do sklepu. Z Dostojewskiego zmieszanego z popkulturą czerpie Pielewin w „Generation P”. Siła tej literatury bierze się więc nie tylko z przenikliwej analizy sytemu, z umiejętnej gry humorem czy groteską, ale i z tradycji – tak powstaje swoista piramida literacka. Nie sposób też czytając te tomy nie myśleć o dramatycznych losach autorów. O Sołżenicynie, Bablu, Płatonowie. Babel został aresztowany w 1939 r. Oskarżono go o udział w spisku trockistowskim, o szpiegostwo i przygotowanie zamachu na Stalina i Woroszyłowa, w końcu skazano na śmierć. Podobno, jak pisał Pomianowski, jego ostatnim życzeniem było ukończyć utwór, który zaczął pisać w więzieniu. Nie zachował się jednak żaden ślad po tym tekście. Płatonow całe życie walczył z cenzurą, naraził się Stalinowi, który po przeczytaniu jednego z opowiadań napisał o nim na marginesie „swołocz”. Sam pisarz nie został aresztowany, za to jego syn spędził wiele lat w obozie. Z kolei Bułhakow właśnie dzięki „Białej gwardii”, a właściwie dzięki sztuce teatralnej na motywach tej powieści – miał u Stalina specjalne względy. Stalin był jej entuzjastą i widział ją kilkanaście razy. Kim natomiast był Agiejew, autor „Romansu z kokainą”? Przypuszczano, że to jeden z pseudonimów Nabokova. Jednak sam pisarz nigdy do tej skądinąd świetnej książki się nie przyznał. Ta opowieść o szkole i dojrzewaniu (i eksperymentach z tytułowym narkotykiem), rozgrywająca się na początku XX w., nie jest tak znana jak inne pozycje z naszej kolekcji i może być dla czytelników zaskoczeniem. Przypomina bowiem „Buszującego w zbożu” Salingera. Pokazuje też mocny obraz uzależnienia. Po co gonić za szczęściem, skoro kokaina pozwala je osiągnąć bez jakiegokolwiek wysiłku? – zastanawia się bohater. Oczywiście tylko na początku – potem już nigdy nie udaje się bohaterowi odnaleźć tego szczęścia. Do czytania kręgosłupem Zaskoczeniem będzie też nowa lektura rzeczy znanych. Choćby „Ślimak na zboczu” Strugackich, klasyczna pozycja literatury SF. Otóż okazuje się, że pojawiają się w tej powieści ni mniej, ni więcej tylko prototypy maszyn typu „transformers”, czyli traktory, samochody czy kombajny, które mówią i potrafią zabijać. Najgroźniejszy zaś obraz w powieści to świat samych kobiet, które podporządkowały sobie inne gatunki i nie potrzebują w ogóle mężczyzn – kosmatych zwierząt, jak o nich mówią. Najmocniejszym jednak wrażeniem przy lekturze naszej serii może być wręcz zmysłowa radość i przyjemność, która bierze się z obcowania z literaturą najwyższej próby. Opisał ją w swoich wykładach o literaturze rosyjskiej Nabokov: „Mądry czytelnik czyta książkę geniusza nie sercem, nie mózgiem nawet, ale kręgosłupem. To tam właśnie pojawia się owo niepokojące mrowienie, nawet wtedy, gdy zachowujemy pewien wskazany dystans, pewną rezerwę podczas lektury. Wtedy z przyjemnością zmysłową i intelektualną zarazem będziemy obserwować artystę budującego swój domek z kart i widzieć, jak przeobraża się on w piękny pałac ze stali i szkła”. Owe nabokovowskie „ciarki wzdłuż krzyża” czekają czytelników podczas lektury naszej serii rosyjskich arcydzieł. Kolekcję arcydzieł literatury rosyjskiej XX wieku można zamówić w internetowym Sklepie Polityki >>
import existing book. December 15, 2009. Edited by WorkBot. link works. September 23, 2008. Created by ImportBot. Imported from Library of Congress MARC record . Pisarze rosyjscy a Polska by Jan Trochimiak, 2006, Wydawnictwo Akademii Podlaskiej edition, in Polish.Królowie czytelniczych rynków 4 sierpnia 2020 Carycą kryminału w Rosji została Polka Joanna Chmielewska – pod tym pseudonimem tworzyła Irena Barbara Kuhn, z domu Becker (1932–2013). Ukończyła architekturę i dosyć długo pracowała w zawodzie, ale ostatecznie wybrała pisarstwo. Debiutowała literacko w wieku 26 lat, by od 40. roku życia zająć się wyłącznie literaturą. Chociaż najbardziej znana jest z kryminałów, pisała też komedie obyczajowe, książki dla dzieci i młodzieży, poradniki. W kraju sprzedało się ok. 6 mln jej książek – jest to jednak niewiele w porównaniu z sukcesami na Wschodzie. Oryginalny tytuł tekstu: "Królowie czytelniczych rynków" J5elRTh.
rosyjscy pisarze o rosjanach
